Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Η εποχή των κολικών


Η εποχή των κολικών

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, δε θέλω να σου πω ψέματα, έχω φτάσει στα πρόθυρα της παράνοιας και τίποτα δε μοιάζει ικανό να με σώσει από αυτή την κατρακύλα. Δεν κοιμάμαι, δεν τρώω (αυτό είναι καλό, αν σκεφτείς πόσα κιλά έχω ακόμη να χάσω) και το μόνο που κάνω είναι να πασχίζω να σταματήσω το κλάμα και τα σπαραχτικά ουρλιαχτά του μπέμπη. Σου το λέω, αυτό το μωρό έχει βαλθεί να με τρελάνει και απ' ό,τι φαίνεται κάνει πολύ καλή δουλειά. Στην αρχή ήμουν σίγουρη ότι το κάνει σκόπιμα αλλά ο παιδίατρος ήταν κατηγορηματικός: «Το μωρό έχει απλά κολικούς!»
Ώστε αυτό ήταν το όνομα του νέου εφιάλτη της ζωής μου... κολικοί. Τέλεια, ανυπομονώ να μοιραστώ το νέο με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, δηλαδή με όλη τη γειτονιά, γιατί όπως καταλαβαίνεις καλό μου ημερολόγιο τα κλάματα του βροντόφωνου μωρού μου, ακούγονται παντού. Κυριολεκτικά όμως παντού. Ακόμη και η κορούλα μου, η Αρετή, που έχει πάει να μείνει στη γιαγιά της την Ασπασία, δύο δρόμους μακριά, με παίρνει τηλέφωνο να μου παραπονεθεί για τα κλάματα του μπέμπη. Κι αυτό είναι το λιγότερο. Προχτές μου χτύπησε την πόρτα μια ομάδα διακονίας από την ενορία της περιοχής μου για να μου προσφέρουν φαγητό για το άμοιρο παιδί μου. «Μα, σας παρακαλώ, το παιδί μου δεν πεινάει. Το ταΐζω τακτικότατα!» τους είπα φανερά προσβεβλημένη. «Δεν είναι ντροπή αν δεν έχετε λεφτά για το γάλα του μωρού. Εμείς είμαστε εδώ για να σας βοηθήσουμε.», επέμεναν εκείνοι κι εγώ άρχισα να φουντώνω. «Σας είπα, το παιδί μου τρώει κανονικά... έχει απλά κολικούς. Τι να κάνω;» «Α!, τότε καλή μου θα προσευχηθούμε για τη γρήγορη ανάρρωση του μωρού σας και για την ψυχική γαλήνη των λοιπών ενοριτών. Ο Θεός να μας λυπηθεί!» Μ' αυτό το τελευταίο ήρθα και θόλωσα και τους έκλεισα την πόρτα κατάμουτρα, με τόση δύναμη που ξύπνησε ο μπέμπης, κλαίγοντας όπως ποτέ πριν... λες κι είχε καταλάβει κι εκείνος ότι έχουμε γίνει φλέγον θέμα σ' όλη τη γειτονιά.
Έτρεξα κοντά του κι άρχισα να τον κάνω βόλτες σ' όλο το σπίτι αλλά τίποτα... το κλάμα δυνάμωνε και τα νεύρα μου άρχισαν να γίνονται σμπαράλια. «Τι θέλεις καλέ μου; Τι να κάνω για να ησυχάσεις; Πες μου... τι να κάνω;» Ο μπέμπης, βέβαια, απτόητος. Τι τον νοιάζει τον μπέμπη αν οι άλλοι έχουν φτάσει στα όριά τους, εκείνος πονάει και θέλει να κλάψει. Και πίστεψέ με, όταν θέλει να κλάψει, δεν το σταματάει τίποτα. Δοκίμασα κυριολεκτικά τα πάντα... αλλά τα πάντα όμως. Μέχρι κι ένα χαρτονόμισμα των πεντακοσίων ευρώ κούνησα προκλητικά μπροστά του (ναι, εκεί ξέπεσα η ταλαίπωρη μάνα, να επιχειρώ να δωροδοκήσω το μωρό μου) αλλά τίποτα. Ο μπέμπης βλέπεις δεν ξέρει ακόμη τι είναι τα ευρώ κι ούτε τον απασχολεί. Συνέχισα να τον κάνω βόλτες πάνω - κάτω, μέχρι που διένυσα μέσα στο σαλόνι μου αρκετή απόσταση για να φτάσω περπατώντας στα Τρίκαλα αλλά και πάλι καμία βελτίωση. Έβαλα την ηλεκτρική σκούπα να λειτουργεί στο δίπλα δωμάτιο (άγνωστο γιατί, το βουητό της σκούπας υποτίθεται ότι ηρεμεί τα μωρά), τον ακούμπησα στα γόνατά μου κι άρχισα να του χαϊδεύω την πλατούλα, μ' ένα δάκρυ να κυλά στο κουρασμένο πρόσωπό μου. Και κάπου εκεί, έγινε το θαύμα! Το κλάμα του μπέμπη σιγά - σιγά μειώθηκε, μέχρι που δεν ακουγόταν πια τίποτα. Αν είναι ποτέ δυνατό... μέχρι και ο σούπερ μπέμπης μου φτάνει σε σημείο εξάντλησης (γιούπι). Τον μετέφερα με απόλυτη προσοχή ως την κούνια του και ήμουν αποφασισμένη να σκοτώσω επιτόπου οποιονδήποτε τον ξυπνήσει.
Πήγα προς το σαλόνι και κοντοστάθηκα μόνο για λίγο στον μεγάλο καθρέφτη να με "καμαρώσω". Κοντεύει ένας μήνας από τη μέρα του τοκετού και παρά την αυστηρή δίαιτα, έχω ακόμη πολύ δρόμο για να επιστρέψω σε αυτό που ήμουν πριν. Οι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που είναι σα να έχω κάποια μεταδοτική ασθένεια... (απελπισία, κούραση και αϋπνία, το τρίπτυχο της επιτυχίας). Τα μαλλιά μου είναι πλέον τρίχρωμα, το χρώμα της βαφής, το κανονικό μου στις ρίζες (δεν τις λες και ρίζες όταν έχουν φτάσει στο ύψος του αφτιού) και... αυτό που πάντα προσπαθώ να κρύψω... το λευκό (μα δεν είχα τόσες άσπρες τρίχες όταν πρωτοξεκίνησα να τα βάφω) αλλά ποιον κοροϊδεύω και τι που έχω μωρό παιδί, δεν είμαι δα και παιδούλα... περνούν τα χρόνια. Και κάπου εκεί στον αυτοέλεγχο επάνω άρχισε να ακούγεται ένας περίεργος ήχος απ' το στομάχι μου... Ε, ρε πείνα! «Λοιπόν», αποφάνθηκε ο αμείλικτος εαυτός μου, «κρίνοντας από την παρούσα εικόνα σου, ένα μήλο σου αρκεί!» Ένα μήλο... μόνο; Τι ήθελα να το σκεφτώ... ένας χείμαρρος πόνου ήρθε και μ' έπνιξε. Ένα μήλο; Τόση κούραση, τόση εξάντληση και θα φάω μόνο ένα μήλο... Γιατί; Επειδή είμαι χοντρή; Τα δάκρυα ήρθαν ακάλεστα και οι λυγμοί μου χωρίς έλεγχο (πνιχτοί και αθόρυβοι, δεν τρελάθηκα να ξυπνήσω πάλι τον μπέμπη) μου έκοψαν την ανάσα. Είναι... είναι άδικο!
Μου έριξα ένα ξεγυρισμένο χαστούκι (άουτς) και προχώρησα προς την κουζίνα. Τέρμα το κατοχικό σύμπλεγμα και η απελπισία... έχω βάλει ένα στόχο και θα τον τηρήσω πάση θυσία. Τα κιλά πρέπει να φύγουν ακόμη κι αν χρειαστεί να μπω σε πρόγραμμα απεξάρτησης για παχουλές (αλήθεια, υπάρχει κάτι τέτοιο;). Άνοιξα το ψυγείο... έκλεισα το ψυγείο. Άνοιξα ξανά το ψυγείο και το χέρι μου άρχισε να τρέμει, ένα δροσερό μήλο ή μία θεϊκά νόστιμη πάστα; Έκλεισα το ψυγείο και απομακρύνθηκα τρομαγμένη. Χριστέ μου, τι μου συμβαίνει; Έχω πέσει πια τόσο χαμηλά που δεν μπορώ ούτε τον εαυτό μου να ελέγξω; Μου είναι τόσο δύσκολο ν' αντισταθώ σε μία σοκολατίνα; Ένιωσα τα σάλια μου να τρέχουν (τι τα θέλω τα βαθυστόχαστα ερωτήματα και τα δύσκολα διλήμματα;), άρπαξα το μήλο απ' το ψυγείο κι έφυγα γρήγορα απ' την κουζίνα. Κοντοστάθηκα ξανά και ήμουν ένα κλάσμα του δευτερολέπτου προτού δηλώσω πανηγυρικά την ήττα μου... όταν... όταν συνέβη το αδιανόητο.
Το κουδούνι της πόρτας ήχησε δυνατά, κάνοντας κομμάτια τη σιωπή του σπιτιού κι αμέσως... σχεδόν ταυτόχρονα, ξεκίνησε το σπαρακτικό κλάμα του μπέμπη. Όχι... όχι! Ένιωσα κάτι να "σπάει" μέσα στο μυαλό μου κι έβαλα ξανά (τι έκπληξη) τα κλάματα. Τώρα, καλό μου ημερολόγιο, σ' αφήνω γιατί πρέπει να σκοτώσω αυτόν που τόλμησε να μου χτυπήσει το κουδούνι, μετά να ηρεμήσω γι' άλλη μια φορά τον μπέμπη μου και μετά απλά να παραδοθώ στις αρχές. "Ημίτρελη μάνα, έφτασε στο έγκλημα!" Άντε, μέχρι και πρωτοσέλιδο θα γίνω...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου